Ο παρεξηγημένος Λουτσέσκου που έπεισε τον Πανόπουλο

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Η Ξάνθη είναι μια ιδιαίτερη ομάδα. Σταθερά στη Σούπερ Λιγκ εδώ και πολλά χρόνια είναι με διαφορά η πιο πετυχημένη επαρχιακή, έχοντας παίξει σε τελικό Κυπέλλου αλλά και στην Ευρώπη. Έχει δικές της εγκαταστάσεις που θα ζήλευαν και μεγαλύτερες ομάδες, δικό της γήπεδο, το οποίο όμως σπανίως γεμίζει και ένα ιδιόρρυθμο ιδιοκτήτη (βλέπε Πανόπουλο) που θα μείνει στην ιστορία για την συχνότητα των ανακοινώσεων που εκδίδει, πολλές φορές ακόμη και στο ημίχρονο. Είναι επίσης μια ομάδα που αλλάζει τους προπονητές σαν τα πουκάμισα. Θέλετε κι αποδείξεις; Από το 2006 ως και τον χειμώνα του 2014 που έφθασε στην πόλη ο Ραζβάν Λουτσέσκου, είχε ήδη προλάβει να αλλάξει 21 προπονητές!

Κι όμως εδώ και ενάμιση περίπου χρόνο φαίνεται ότι ο Πανόπουλος βρήκε το… μάστορά του στο πρόσωπο του 46χρονου τεχνικού για τον οποίο ασφαλώς και ταιριάζει η φράση κλισέ, το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά όντας γιός του εξαιρετικά πετυχημένου Μιρτσέα Λουτσέσκου. Δεν είναι τυχαίο ότι όταν η ομάδα κλυδωνίστηκε από τα άσχημα αποτελέσματα που την έφεραν κοντά στη ζώνη του υποβιβασμού και του χρέωσαν τις αποτυχημένες μεταγραφές (Έλτον, Χερέα), ο Λουτσέσκου παρέμεινε ακλόνητος και ο Πανόπουλος είπε το αμίμητο «ότι ακόμη και πέντε κατηγορίες να πέσουμε ο προπονητής δεν φεύγει». Κι ιδού τα αποτελέσματα. Η Ξάνθη παίζει το τελευταίο διάστημα ελκυστικό ποδόσφαιρο, παίρνει αποτελέσματα και αποπνέει υγεία. Αν μάλιστα κερδίσει την επόμενη Δευτέρα τον Αστέρα Τρίπολης μπαίνει και σε τροχιά πλέι-οφ.

Βασικός υπεύθυνος για την εικόνα αυτή ο προπονητής της. Χωρίς μεγάλα λόγια και με ρόστερ που δεν θα το έλεγες και σούπερ, παίζει πάντα με την μπάλα κάτω, έχει εξαιρετικό πάσινγκ γκέιμ, αλληλοκάλυψη, τρεξίματα και ακολουθεί αυτό που επιτάσσει το σύγχρονο ποδόσφαιρο: Πίεση ψηλά εντός και εκτός έδρας, κίνηση στο χώρο και ταχύτητα στη σκέψη και τη μεταβίβαση. Αν είχε και λίγο πιο εύκολο το γκολ, θα είχε σίγουρα 5-6 βαθμούς παραπάνω. Απέναντι στους πολυδιαφημισμένους Τούντορ, Στραματσιόνι και Πογέτ, λαμβάνοντας υπόψη το ρόστερ και τη δυναμική της ομάδας, διεκδικεί μετά τον Σίλβα τον τίτλο του καλύτερου ξένου προπονητή. Αν δεν συνεχίσει έτσι, έχω την εντύπωση ότι η Ξάνθη θα αποτελέσει για αυτόν το σκαλοπάτι για το βήμα παραπάνω.

Και μιλάμε για ένα προπονητή μπον βιβέρ. Του αρέσουν τα ταξίδια και η ακριβή ζωή, δεν διστάζει να φύγει από μια ομάδα αν χαλάσει ο ψυχισμός του (σ.σ σαν άλλος Ιωαννίδης), όπως έκανε στην Εθνική Ρουμανίας και δεν επιλέγει ομάδες με γνώμονα τα χρήματα, γιατί πολύ απλά δεν του λείπουν. Να φανταστείτε ότι όταν ανέλαβε την Ξάνθη, έκανε σε κάθε παίκτη από ένα δώρο, ενώ συχνά-πυκνά κάνει το τραπέζι στους συνεργάτες του και όλο το τιμ, από τον βοηθό μέχρι τους φροντιστές, δημιουργώντας ένα κλίμα απόλυτης ισορροπίας στα αποδυτήρια.

Με τους παίκτες λειτουργεί στη λογική του μαστίγιο και καρότο. Άλλος στη θέση του, τον δανεικό από τον Ολυμπιακό Γούτα θα τον έριχνε αμέσως στην ομάδα. Αυτός όμως δεν δίστασε να τον κάνει αλλαγή στο 25΄ με την ΑΕΚ και να τον κρατάει ακόμη εκτός. Το ίδιο με τον βασικό Παπαστεριανό που τώρα που επέστρεψε από τραυματισμό περιμένει τα σειρά του. Ή τον βασικό εσχάτως πιτσιρικά τον Ορφανίδη που τον έστειλε για δυο εβδομάδες στη 2η εβδομάδα μέχρι να αφομοιώσει αυτά που του ζητούσε. Στο ποδόσφαιρο δεν γίνεται τίποτα τυχαία. Τα πάντα έχουν λογική και εξήγηση. Στην περίπτωση της Ξάνθης αυτή ακούει στο όνομα Ραζβάν Λουτσέσκου…